پذیرش در بیمارستان و شروع زایمان

پذیرش در بیمارستان و شروع زایمان

به هر روشی که بخواهید زایمان کنید، چه طبیعی و چه القایی(تحریکی) یا سزارین، بتید در بخش زایمان بیمارستان پذیرش و بستری شوید. زمانی‌‌‌‌‌که با بیمارستان تماس می‌‌‌‌‌گیرید، به شما گفته می-شود که فورا برای انجام برخی ارزیابی‌‌‌‌‌ها و آزمایشات اولیه به بخش زایمان بیمارستان مراجعه کنید و البته گاهی پزشک معالج یا خصوصی شما، دستور پذیرش در بیمارستان را از قبل صادر کرده است.

گرچه هر بیمارستان یا زایشگاهی سیستم مخصوص خود را دارد؛ اما به‌‌‌‌‌طور کلی برای پذیرش و استقرار در بیمارستان باید این روند را طی کرد:

پرستار از شما می‌‌‌‌‌خواهد که روپوش مخصوص بینارستان را بپوشید؛
یک ماما از شما سؤالاتی در مورد بارداری‌‌‌‌‌تان، وضعیت سلامی عمومی، سابقه‌‌‌‌‌ی زایمان‌‌‌‌‌های قبلی و آخرین وعده‌‌‌‌‌ی غذایی و زمان مصرف آن خواهد پرسید. اگر فکر می‌‌‌‌‌کنید کیسه‌‌‌‌‌ی آب پاره شده یا چکه می‌‌‌‌‌کند، حتما ماما را از این مسئله مطلع کنید؛
ماما یا پزشک زنان معاینه‌‌‌‌‌ی داخلی انجام می‌‌‌‌‌دهد تا از میزان پیشرفت روند زایمان مطلع شود؛
انقباضات رحمی و میزان ضربان قلب نوزاد با دستگاه چک می‌‌‌‌‌شود. به کمک دستگاه کنترل جنین، ضربان قلب نوزاد، تعداد و چگونگی انقباضات مشاهده می‌‌‌‌‌شود. این نمایشگر، کپی‌‌‌‌‌هایی از ضربان قلب جنین تولید می‌‌‌‌‌کند که روی کاغذ همانند نموداری ثبت می‌‌‌‌‌شود که نوسانان ضربان و همچنین انقباضات رحمی را نشان می‌‌‌‌‌دهد.

ماما یا پزشک نمونه‌‌‌‌‌ی خودتان را می‌‌‌‌‌گیرد و یک آنژیوکت به دست شما وصل می‌‌‌‌‌کند.(تا در حین زایمان یا پس از آن مایعات، سرم و احتمالا داروهای مورد نیاز از طریق آن به بدن‌‌‌‌‌تان وارد شود.).
فراموش نکنید که لوازم با ارزش خود مثل پول و جواهرات را به همسر یا دیگر اعضای خانواده بدهید یا آن‌‌‌‌‌ها را قبل از مراجعه به بیمارستان در خانه بگذارید.

نمودار میزان ضربان قلب جنین و انقباضات رحمی مادر.

کنترل و زیرنظر گرفتن نوزاد

در هنگام وضع حمل، پزشک از نزدیک به راه‌‌‌‌‌های مختلف فعالیت‌‌‌‌‌های حاتی نوزاد را زیر نظر می‌‌‌‌‌گیرد تا مطمئن شود او تحمل تمام مراحل زایمان و فشارها را دارد. بیشتر بینارستان‌‌‌‌‌ها و اکثر پزشکان، برای تصمیم‌‌‌‌‌گیری در مورد زمان وصل کردن دستگاه نمایشگر جنین و نوع این دستگاه، معیارها و روش‌‌‌‌‌های خاص خود را دارند. گرچه بعضی از بیماران با وضعیت سلامت خوب و کم‌‌‌‌‌خطری که دارند، ممکن است در حین پروسه‌‌‌‌‌ی زایمان فقط به یک‌‌‌‌‌بار مانیتورشدن با دستگاه نیاز پیدا کنند؛ اما دیگر بیماران بهتر است در طی زمان وضع حمل از نزدیک با دستگاه کنترل شوند. گاهی دانستن اینکه کنترل مداوم نوزاد با مانیتور فرقی می‌‌‌‌‌کند یا نه، تا زمانی که زایمان شروع نشود و پزشک چگونگی پاسخ‌‌‌‌‌های نوزاد را نبیند و بررسی نکند امکان‌‌‌‌‌پذیر نیست.

کنترل قلب نوزاد با دستگاه

عمل زایمان هم بر شما و هم نوزاد استرس و فشار زیادی وارد می‌‌‌‌‌کند. کنترل قلب جنین روشی است که اطمینان می‌‌‌‌‌دهد نوزاد از عهده‌‌‌‌‌ی استرس برمی‌‌‌‌‌آید. در مادرانی که در سلامت کامل و شرایط کم-خطر زایمان قرار دارند، معمولا فقط یک‌‌‌‌‌بار در حین زایمان وضعیت سلامت نوزاد با دستگاه نمایشگر بررسی می‌‌‌‌‌شود. کنترل وضعیت سلامت جنین به روش‌‌‌‌‌های مختلفی انجام می‌‌‌‌‌گیرد که به شرح زیر است:

دستگاه کنترل خارجی قلب جنین

دستگاه کامپیوتری کنترل خارجی قلب جنین معمولا CTG نامیده می‌‌‌‌‌شود. این دستگاه الکترونیکی نمایشگر ضربان قلب جنین، معمولا با دو کمربند یا یک کش پهن لاستیکی به دور شکم مادر بسته می‌‌‌‌‌شود. دستگاهی به این کمربند یا کش لاستیکی وصل است که از روش سونوگرافی رنگی دالپر برای گرفتن ضربان قلب جنین استفاده می‌‌‌‌‌کند. دستگاه دوم برای گرفتن انقباضات، از یک وسیله‌‌‌‌‌ی اندازه‌‌‌‌‌گیری استفاده می‌‌‌‌‌کند. این دستگاه می‌‌‌‌‌تواند دفعات و طول مدت انقباضات را نشان دهد ولی قادر نیست در مورد شدت آن اطلاعات دقیقی بدهد. دستگاه نمایشگر قلب جنین می‌‌‌‌‌تواند اطلاعاتی در مورد واکنش جنین به اتقباضات رحمی در اختیارتان قرار دهد و ضربان‌‌‌‌‌های بلند مدت متنوع را ثبت کند، یعنی تغییراتی متفاوت در ضربان قلب جنین که نشانه‌‌‌‌‌ی سلامت اوست را نشان دهد.

ممکن است واژه‌‌‌‌‌های زیر را از زبان پزشکتان برای توصیف چگونگی ضربان قلب جمیم بشنوید:

عادی: حدود 120 تا 160 تپش در هر دقیقه؛
کندتپشی یا برادیکاری: کاهش ضربان قلب یعنی کمتر از 120 ضربه در هر دقیقه که بیشتر از دو دقیقه طول بکشد؛
تاکیکاردی: افزایش ضربان قلب یعنی بیشتر از 160 ضربه در هر دقیقه برای بیشتر از دو دقیقه؛
شتاب یا تپش: افزایش مختصری نسبت به خط پایه و طبیعی ضربان قلب که معمولا پس از حرکات و تکان‌‌‌‌‌های جنین در رحم اتفاق می‌‌‌‌‌افتد. شتاب ضربان قلب، علامت اطمینان‌‌‌‌‌بخشی است؛
کاهش سرعت: این نوعی کاهش متناوب سرعت ضربان قلب جنین است که به پایین‌‌‌‌‌تر از خط پایه‌‌‌‌‌ی ضربان می‌‌‌‌‌رسد. میزان اهمیت این کاهش ادواری به تعداد دفعات، فاصله‌‌‌‌‌ی بین آن‌‌‌‌‌ها و زمان بروز این کاهش انقباضات رحمی بستگی دارد. کاهش ضربان به دو متغیر افت زودرس یا افت دیررس، براساس زمان رخداد آن در حین انقباضات رحمی طبقه‌‌‌‌‌بندی شده است که یکی در شروع انقباض رحمی و دیگری هم‌‌‌‌‌زمان یا بعد از حداکثر انقباض رحمی روی می‌‌‌‌‌دهد.

کنترل داخلی با دستگاه

برای بررسی وضعیت سلامت بعضی خانم‌‌‌‌‌ها و جنین‌‌‌‌‌شان، دستگاه نمایشگر به جای قرارگیری روی شکم باید در فاصله‌‌‌‌‌ی بسیار نزدیک یعنی داخل بدن مادر قرار گیرد.
بدین منظور برای انجام معاینه‌‌‌‌‌ی داخلی جنین از دستگاه نمایشگر داخلی به «الکترود داخلی پوست سر» هم معروف است باید استفاده شود، به گونه‌‌‌‌‌ای که مقدار بسیار کوچکی از غشای کیسه‌‌‌‌‌ی آب کمی بریده و دهانه‌‌‌‌‌ی رحم هم حدود 1 تا 2 سانت باز شود. در طول انجام این کنترل داخلی، دستگاه نمایشگر به وسیله‌‌‌‌‌ی لوله‌‌‌‌‌ی نازک پلاستیکی انعطاف‌‌‌‌‌پذیری از میان دهانه‌‌‌‌‌ی رحم به داخل عبور داده می‌‌‌‌‌شود. این الکترود بسیار ریز پس از ورود به کیسه‌‌‌‌‌ی آب به پوست سر نوزاد می‌‌‌‌‌چسبد. این عمل بسیار ایمن و بی‌‌‌‌‌خطر است و به‌‌‌‌‌ندرت موجب بروز عفونت موضعی یا ایجاد جوشی کوچک در سر جنین می‌‌‌‌‌شود.

دیگر تست‌‌‌‌‌های سلامت جنین

اگر اطلاعات به دست آمده از دستگاه نمایشگر قلب نوزاد کمی مبهم یا نگران کننده باشد، پزشک می‌‌‌‌‌تواند آزمایش‌‌‌‌‌های دیگری برای چگونگی پیشرفت وضعیت زایمان و سلامت نوزاد انجام دهد.
اگر پزشک از میزان تحمل نوزاد در طول درد زایمان نگران باشد، ممکن است آزمایش PH پوست سر را انجام دهد. PH خون جنین، معیار اندازه‌‌‌‌‌گیری و درجه‌‌‌‌‌بندی میزان اسیدی‌‌‌‌‌بودن خون نوزاد است. نوزادان مضطرب خون اسیدی‌‌‌‌‌تری دارند. این آزمایش تنها زمانی ممکن است که اندکی از غشای کیسه‌‌‌‌‌ی آب شکافته‌‌‌‌‌شود و دهانه‌‌‌‌‌ی رحم حدود 1 تا 2 سانت باز شود و البته این آزمایش تنها در مراکز زایمان مجهز به دستگاه تست PH امکان‌‌‌‌‌پذیر است.
به منظور تست PH جنین، یک قیف کوچک پلاستیکی را وارد واژن مادر می‌‌‌‌‌کنند تا بخش اندکی از پوست سر نوزاد مشخص شود. این قسمت پوست سر جنین به‌‌‌‌‌آرامی به کمک یک سواب نمونه‌‌‌‌‌برداری به‌‌‌‌‌آرامی پاک و تمیز می‌‌‌‌‌شود و سپس با تیغه‌‌‌‌‌ی بسیار کوچکی، سوراخی در آن ایجاد کرده تا مقدار اندکی از خون جنین در داخل لوله‌‌‌‌‌ای شیشه‌‌‌‌‌ای جمع شود. این نمونه‌‌‌‌‌ی خون داخل دستگاهPH قرار داده می‌‌‌‌‌شود تا میزان طاقت و توان جنین در طی زایمان طبیعی تعیین شود.